Палестина маселесинин түпкү чечими – Халифалык мамлекетин тикелөө
Тарыхка кылчайсак, яхудийлер адамзатка балээ болуп, Аллага каршы чыгуулары, Пайгамбарларды өлтүргөн кылмыштары менен белгилүү. Мусулмандардын алгачкы кыбыласы болгон Куддус шаары миладий, 637-жылы халифа Умар (р.а) доорунда Византия менен болгон согуштун натыйжасында Ислам аймагына айланган. Кийин кресттүүлөр жортуулу учурунда Куддус кафирлердин колуна өткөн. Куддус шаары кайрадан султан Салахаддин Аюбийдин көркөм кол башчылыгы менен баскынчылардан бошотулган. Ушуну менен тээ Усманий мамлекет алсыраганга чейин, тагыраагы, биринчи дүйнөлүк согушка чейин Ислам дияры боюнча калды. Биринчи дүйнөлүк согуштун тушунда Британия тарабынан басып алынды. Ал эми, 1917-жылы “Бэлфур” декларациясы аркылуу Куддус жөөттөргө убада кылынды. Натыйжада, дүйнөнүн чар тарабында чачырап жүргөн яхудий куралдуу топтор бул ыйык жайга көчүп келе баштады. Жергиликтүү мусулмандар күч менен жашаган жайларынан чыгарылып, жаңы келген жөөттөр ээлеп ала баштады.
1947-жылы Бириккен Улуттар Уюму тарабынан даярдалган Палестинаны бөлүштүрүү планына ылайык, 1948-жылы “израил” мамлекети жарыяланды. 1948 жана 1967-жылдагы жасалма согуштар “израил”ге “жеңилбес” наамын ыйгарды.
А бирок, баскынчылык, тоноочулук, кан төгүү үстүнө курулган бул мамлекет мусулмандар тарабынан кабыл алынышы мүмкүн эмес. Айрыкча, Аксо мечити мусулмандардын алгачкы кыбыласы, Расулуллах (с.а.в)дын Исро жана Мирож жери, Исламдагы ыйык үч мечиттин бири болгон соң, муну кабыл алуу таптакыр мүмкүн эмес. Ошондуктан, Аксо, Куддус жана Палестина жери палестиналыктар же арабдар үчүн эле эмес, бүткүл мусулмандардын ыйык жайы болуп эсептелет. Бул ыйык жерге кол салуу бүткүл мусулмандар жана Исламга кол салуу болуп эсептелет. Демек, Палестина кыска убакыт кресттүүлөрдүн колуна өткөнүн эске албаганда, ар дайым Ислам дияры болгон.
Жөөттөр 1948-жылы Ислам жеринде канжар сыяктуу сайылгандан кийин бул аймак туруксуздук, согуш аймагына айланды. Ал эми, аймактагы Миср, Иордания, Ливан, Түркия сыяктуу мусулман өлкөлөрүнүн бийликтерине анын коопсуздугун коргоо тапшырмасы берилди. Буга кошумча, Батыш жөөт вужудун тииш-тырмагына чейин куралдандырууда. Бир эле Америка жылына расмий түрдө жылына 3,8 млрд долларлык курал-жарак жөнөтүүдө. Мына ушул Батыштын курал-жарак, материалдык колдоосуна таянган жөөт вужуду Газа калкын бутага алып, абадан, кургактыктан кыргынды улантууда. Аймактагы мусулман өлкөлөрдүн колдоп-кубаттоосу ага дагы да дем берип жатат. Маселен, Хайфа портуна барган азык-түлүк кемелеринин жарымынан көбү Түркия менен Мисрге таандык. Мунай-заттар болсо Азербайжан менен Казакстандан ташылууда. Түпкүлүгүндө, жөөт вужуду менен ар кандай дипломатиялык, саясий, аскерий же экономикалык алака орнотуу шарий арам иш болчу. Тилекке каршы, арам-адал эмес, пайда жана кожоюндарынын тапшырмасын өлчөө кылып алган акимдер жөөт вужудун колдоп-кубаттоосун улантышууда. Жөөт вужудунун бул кыргындары бомбалоо жана ок атуу менен гана чектелбестен, турмуштук зарыл муктаждык болгон суу, электр энергия, газ жана азык-түлүк коридорун жаап коюу менен коштолуп жатат. Мунун каршысында, “израил”дин бомба жана окторунан аман калган мусулмандар ачка ташталып, өлүм менен бетме-бет калтырылууда. Жерлери тартып алынып, коргоосуз, армиясыз өлүмгө дуушар болуп жатышат.
Шарий жактан душмандын кол салуусуна каршы туруу важиб. Анткени, Ислам, муслмандардын эле эмес, бүткүл инсанияттын жан, мал, акыл, насил, намысын коргоого алган. Ушундай болгон соң, Газадагы мужахиддердин 7-октябрдагы чабуулу шарий мажбурият болуп эсептелет. Ал эми, бул чабуулду “террор” катары баалоо капитализмдин кызыкчылык өлчөөсүнөн келип чыккан. Анткени, согуш Батыштын кызыкчылыгына туура келсе “эркиндик үчүн күрөш”, анын кызыкчылыгына каршы келсе “террор” деп аталат. Ушундан улам, Палестина калкынын каршы туруу аракети коргонуу жана шарий жоопкерчилик болгон жихаддан башка нерсе эмес.
Согуш башталгандан бери жөөт бийлиги Газаны да Батыш жээк сыяктуу анклавга айлантуу үчүн күчкө салып көчүрүү саясатын улантууда. А түгүл, айрым расмийлер Газа калкын Мисрдин Синай чөлдөрүнө көчүрүүнү, Батыш жээктеги мусулмандарды Иорданияга көчүрүүнү билдирип чыгышты. Ушуга карабастан, жөөт вужуду беш айдан бери уланып жаткан согушта эч бир натыйжага жетише албады. Тескерисинче, карапайым калктын кыргынга алынышынан улам, мусулман болбогон калктар да дүйнөнүн төрт бурчунда Палестинаны колдоп, көчөлөргө агылууда. Ал эми, туткундарды бошотуу аракетинен натыйжа чыккан жок.
Мындан улам, Америка жетегиндеги эл аралык уюмдар баш болуп, мусулман өлкөлөр мүчө болгон Ислам кызматтыштык уюму төш болуп, Палестина маселесинин чечими катары “эки мамлекет” долбоорун алга сүрүшүүдө. Ушул жерден тарыхка бир кайрылсак, Палестина Усманий халифалыктан тартып алынган соң, Британия мандатындагы яхудий вужуду тикеленди. Британия мандаты астындагы яхудийлердин саны 56 миң болсо, 1946-жылга келип алардын саны 604 миңге жетти. Кийин Америка баштаган Бириккен Улуттар Уюму 181-сандагы токтому менен Палестинада “яхудий” жана “араб” эки мамлекет тикеленишине токтом кылды. А бирок, “яхудий мамлекети” курулуп, араб мамлекети тууралуу чечим абада асылып калды. Мунун каршысында жөөттөр убакыт өткөн сайын аймагын кеңейтип, палестина жерин басып барууда. Демек, Америка алга сүрөгөн эки мамлекет чечими кыянаттык жана адаштыруудан башка нерсе эмес. Айрыкча, Палестина Батыш жээк, Куддус, Газага бөлүнүп, Куддус Чыгыш жана Батышка айрылып, Газа ачык абакка айланып жаткан учурда, бул аймактар бири-бирине байланышсыз калган соң, Палестина мамлекетинин тикелениши кыялдануу, алдануудан башка нерсе эмес. Ал эми, Палестина өкмөтү катары айтылып жаткан сөздөгү бийликтин чөлдөгү закымдан айырмасы жок. Анткени, чек арасы, шаарлары, коопсуздугу, экономикасы белгисиз мамлекеттин болушу мүмкүн эмес. Демек, Палестина маселесинин чечимин БУУдан күтүү жана эки мамлекет чечимин кабыл алуу таптакыр мүмкүн эмес!
Мунун үстүнө, БУУ жөөт вужудуна байланыштуу жүзгө жакын токтом чыгарып, “израил” анын бирин да аткарган эмес. Маселен, 1967-жылдын 22-ноябрында БУУнун 237-сандагы токтому менен “согуш аркылуу басып алган аймактардан чыгып кетүүсү” талап кылынган. А бирок, жөөт вужуду мунун тескерисинче, аймагын кеңейтип барууда. БУУ токтомдорунун ичинен бирден-бир ишке ашканы “израил”дин курулушу боюнча токтому болуп калды. Буга кошумча, БУУнун эч бир токтому мусулмандар кызыкчылыгы үчүн болгон эмес. Тескерисинче, анын чечимдери мусулмандардын кыргыны үчүн гана кызмат кылган. Маселен, Босниядагы, Афганистандагы, Ирактагы миллиондогон мусулмандын каны төгүлүшүнө БУУнун салымы чоң. Ал эми, Ислам кызматташтык уюму, Араб мамлекеттер биримдиги болсо мына ушул БУУнун жетегинен чыкпаган адаштыруучу, алаксытуучу уюмдар болуп эсептелет.
Демек, яхудий вужудунун мындай кылмыштарын токтотуунун жолу мусулман армияларын бутка тургузууда. Анткени, күчкө каршы күч, армияга каршы армия коюлбаса, бул кыргындар токтобойт. Эгер бүгүнкү мусулман жетекчилеринде кыпындай кайрат болуп, Ислам армиялары аракетке келгенде, бүгүн Газадагы бир туугандарыбыздын аянычтуу чакырыктарын эмес, жер бетиндеги эң коркок калк болгон яхудий вужудунун ачуу үнүн укмакпыз. 7-октябрдан бери майдандарда чогулган миллиондогон мусулмандар да “кошуундар Аксого” ураандарын көтөрүп чыгышууда. Анткени, кайсы бир Ислам журту басып алынса жана аны коргоого жергиликтүү калктын күчү жетпесе, кошуундар биригип, душмандарга чабуулга өтүшү парз! Аллах Таала айтат: “(Эй момундар), силерге эмне болду? Алла жолунда жана: «Раббибиз, бизди тургундары заалим болгон бул шаардан азат кыл жана бизге Өз алдыңдан бир дос бергин, бизге Өз алдыңдан бир жардамчы жибергин»,- деп жаткан эркектер, аялдар ошондой эле балдардан турган бечараларды азат кылуу жолундасогуш кылбай жатасыңар?!” [Ниса: 75]
Дүйнө мусулман аалымдар биримдиги да бул өкүмдү жетиштүү деңгээлде ачыктап берди жана бул өкүмдү ишке ашырбаган жетекчилердин Алла жана Расулуна кыянаттыкта айыпталышын белгиледи. Демек, бул кыянатчы акимдер өз милдеттерин өтөшү мүмкүн болбогон соң, Палестина маселесинин түпкү чечими жалпы үммөттүн намысын, коопсуздугун өз ордуна кое турган Халифалык мамлекетин тикелөө болуп эсептелет. Анткени, 1924-жылы 3-мартта Халифалык кулагандан кийин үммөт майда улуттук мамлекетчелерге бөлүп ташталды. Улуттук кызыкчылыктар Исламдын ордун ээледи. Натыйжада, яхудий вужудунун кылмыштары каршысында Ислам Үммөтүнүн буту-колу байланган абалда калды. Аскерий жактан мусулман армияларында эч бир кемчилик жок. А бирок, кошуундарды аракетке келтире турган, аларга буйрук бере турган халифа жок. Ушундай болгон соң, бул кыянатчы жетекчилерди алмаштырып, алардын ордун яхудий вужудун түп-тамырынан бери жок кыла турган халифаны тикелөө шарт! Мына ушул мамлекет жасалма чек араларды бузуп, бүткүл үммөттү бириктирет. Натыйжада, Ислам мамлекети саясий, экономикалык, аскерий жактан теңдешсиз күчкө айланат. Бөлүнүп-чачылган мусулмандардын намысын коргойт. Коопсуздугун кепилдигине алат. Бул Алла Таала убада кылган жана Пайгамбарыбыз (с.а.в) кушкабар берген Рошид Халифалык аркылуу гана ишке ашат! Алла Таала айтат:
“Алла силерден ыйман келтирген жана жакшы амалдар кылган заттарга, кудум илгери өткөн (ыйман-ишенимдүү) заттарды (жер жүзүнө) халифа өкүмдар кылгандай, аларды да жер жүзүнө халифа – орун басар кылууну жана алар үчүн Өзү ыраазы болгон (Ислам) динин, үстөм-бекем кылууну, ошондой эле аларды (Меккеде көргөн) коркунучтарынан кийин, (Мадинада) тынчтык-бейпилдикке бөлөп койушун убада кылды”. (Нур:55). Азирети Хузайфа (р.а) риваят кылат. Расулуллах (с.а.в.) айтты: «Силердин араңарда Алла каалаганча пайгамбарлык болот. Кийин Алла каалаган убакта аны көтөрөт. Кийин пайгамбарлык минхажы негизиндеги Халифалык болот жана ал Алла каалаганча турат. Кийин Алла Өзү каалаганда аны көтөрөт. Кийин залим падышалык болот жана ал Алла каалаганча турат. Кийин Алла Өзү каалаганда аны көтөрөт. Кийин жабыр көрсөтүүчү падышалык болот жана ал Алла каалаганча турат. Кийин Алла өзү каалаганда аны көтөрөт. Кийин пайгамбарлык минхажы негизиндеги Халифалык болот». Кийин Пайгамбар (с.а.в) сүкүт сактады. (Имам Ахмад муснады 4/273).
Бул хадистин ровийлери ишеничтүү экенин Хафиз аль-Хайсамий, ибн Баззар, Табаронийлер айтып өтүшкөн.
